کد مطلب:28790 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:107
پس، از فرمان من سرپیچیدید و خِردورزی را كنار نهادید و نافرمانی ام كردید، چندان كه به داوری تن دادم؛ و از آن دو داور، پیمان و میثاق ستاندم و فرمانشان دادم كه آنچه را قرآن زنده داشته، زنده دارند و آنچه را قرآن میرانده، بمیرانند؛ [ امّا ]از فرمانم سرْ باز زدند و به خواهش نَفْس رفتار كردند. از این رو، ما بر همان امر نخستین هستیم. پس به كجا روانید و كجا به سرگشتگی كشانده می شوید؟». خطیبِ خوارج گفت:امّا بعد؛ ای علی! آن گاه كه ما به داوری روی آوردیم، مرتكب كفر شدیم. پس اگر تو [ نیز ]همانند ما توبه كنی، ما با تو و از توایم؛ و اگر خودداری كنی، ما یكْ پارچه با تو به جنگ برمی خیزیم، كه همانا خداوند، خیانت پیشگان را دوست نمی دارد. علی علیه السلام گفت:«تندبادی شما را فراگیرد و از شما هیچ كس باقی نمانَد! آیا پس از ایمان آوردنم به خدا و جهادم در راه او و هجرتم همراه پیامبر خدا، به كفر اقرار كنم؟! اگر چنین كنم، به گم راهی در می افتم و از رهیافتگان نیستم. امّا به جماعتی سبُكْ مغز و بی خِرَد، مبتلا شده ام، و خداست آن كه از او یاری می توان خواست».[1].
2718. الأخبار الموفّقیّات - به نقل از علی بن صالح -:چون صف دو سپاه در نهروان آرایش نظامی گرفتند، امیر مؤمنان علی بن ابی طالب، میان دو صف آمد و سپس گفت:«امّا بعد؛ ای جماعتی كه رسمِ ستیزه و گم راهی به شورشتان وا داشته و خواهش نَفْس و انحراف، از حق دورتان كرده است! همانا بیمتان می دهم كه فردا صبحگاهان، بر كناره این نهر یا كرانه این صحرا بی جان بیفتید، بی آن كه از پروردگارتان دلیلی روشن و حجّتی آشكار داشته باشید. آیا من شما را از این داوری نهی نكردم و برحذر نداشتم و آگاهتان نكردم كه فریبگری و نیرنگ ورزیِ ایشان است؟